6.1.11

2. Two. Δύο. Deux. Due.

"The past is a foreign country. They do things differently there."
                                                                L.P. Hartley
Φωτεινά δωμάτια, κρύος αέρας, φωνές και γέλια παντού. Ένα μικρό κορίτσι τρέχει από το ένα δωμάτιο στο άλλο με μεγάλη χαρά. Είναι Σάββατο. Οι γυναίκες του σπιτιού έχουν ήδη αρχίσει το καθιερωμένο τους έργο για αυτή την ημέρα: Τις δουλειές του σπιτιού και το μαγείρεμα ενός καλού φαγητού, ώστε όλοι η οικογένεια να είναι ευχαριστημένη.
Πολύ φωτεινά μοιάζουν όλα το Σάββατο, μάλλον γιατί ανοίγουν πιο πολύ τα παράθυρα ή εκάστοτε πρέπει να πλύνουν τις κουρτίνες και άρα τις κατεβάζουν και το φως μπαίνει ανεμπόδιστα...Πολύ ζωντανά μοιάζουν όλα το Σάββατο. Όλοι κάτι πρέπει να κάνουν, όλοι κινούνται, το σπίτι πρέπει να τακτοποιηθεί αλλά για κάποιο λόγο μοιάζει ακόμα πιο ακατάστατο από τις άλλες μέρες...
Το μικρό κορίτσι μπαίνει τρέχοντας στο ένα από τα δωμάτια, χώνεται στο πάπλωμα που μόλις έχουν ανοίξει η θεία και η μητέρα της,κρατώντας το η μία απέναντι από την άλλη..Σαν αιώρα είναι εκεί! Γέλια και από τις τρεις τους..περιμένει πώς και πώς να το "τινάξουν" ώστε να πετάξει έστω και για λίγο. Όλα φαντάζουν τόσο μαγικά, με το φως του ήλιου να πέφτει στο μικρό προσωπάκι, τα γέλια των τριών τους και φυσικά την υπέρτατη ευτυχία του να πετάς... περίπου δέκα εκατοστά πάνω από το πάπλωμα. Ευτυχώς σε αυτή την ηλικία δεν αντιλαμβανόμαστε τις διαστάσεις και έτσι όλα μοιάζουν ακόμα πιο μεγάλα.
- Τι θα γίνει με εσένα θα τις αφήσεις να κάνουν τις δουλειές τους επιτέλους; (η γιαγιά)
Και έτσι η μικρή στιγμή στην αιώρα λήγει άδοξα.
Η γιαγιά. Παχουλή, νέα σχετικά, πονηρή, δυναμική, νευρική, με πολύ μεγάλη αδυναμία στα εγγόνια της ωστόσο. Και στο μαγείρεμα.
Αχ  οι λαχταριστές με πλούσια γέμιση πίτες της, τα στριφογυριστά σιροπιαστά γλυκά της, οι ολόδικές της δημιουργίες και ονομασίες...όλα φυσικά με κοινό χαρακτηριστικό το βούτυρο...τα οποία καθώς τρώμε με άκρα λαιμαργία όλοι, η γιαγιά θέλει μέσα της να ακούσει όλους τους επαίνους και τα καλά λόγια, και συνεπώς πάντα σχολιάζει ότι η πίτα δεν έχει αρκετό λάδι, ότι την ξερόψησε, ότι η γέμιση δεν της πέτυχε..όμως όλα τα πιάτα καθαρά, γυαλίζουν στο τέλος κάθε γεύματος!
Το κουδούνι της πόρτας χτυπά. Ήρθε ο παππούς, ακούγονται λίγες γκρίνιες από τη γιαγιά, απαντάει άλλο λίγο ο παππούς, αλλά όλοι καταλήγουμε στις θέσεις τους για εκείνη την ώρα, το μικρό κοριτσάκι με τον παππού στο μπαλκόνι, η γιαγιά στην κουζίνα, η θεία και η μητέρα στο δωμάτιο, η αδερφή επίσης κάπου εκεί.
Τι όμορφο που μοιάζει το μπαλκόνι στα μάτια του μικρού κοριτσιού,  με γλάστρες με βασιλικό, πιπεριές κόκκινες καυτερές, πού και πού καμία φράουλα, αν επιβίωσει στο κρύο..και απο πάνω..σταφύλια. Όλα προσεγμένα από τον παππού φυσικά. ¨Εναν λιγνό, πρώην αξιωματικό στρατού, συνταξιούχος, χωρίς έγνοιες, με πάθος..το..ντόμινο!Στο μπαλκόνι ακούγονται πολλές ιστορίες, πολλά παραμύθια τα οποία ο παππούς είχε δημιουργήσει, αστείες καταστάσεις που διηγείται χρόνια τώρα ξανά και ξανά γιατί το μικρό κορίτσι θέλει να ακούει πολλές φορές αυτό που τόσο του αρέσει. Ένα μικρό σπουργιτάκι εμφανίζεται στην γωνία του μπαλκονιού και φυσικά ο παππούς δεν χάνει χρόνο...
-Αχα! Ξέρεις τι μου είπε τώρα ε;
-Τι σου είπε παππού; (με μεγάλα ανοιχτά μάτια γεμάτα απορία)
-Ότι σήμερα έκανες μια μεγάλη ζαβολιά.
-Όχι παππού μου, ψέματα λέει..
- Αφού σου έχω πει, ότι το σπουργιτάκι μού λέει πάντα τι κάνεις στο σπίτι όταν εγώ λείπω, το ξεχνάς;
-....Δεν ήταν και τόσο μεγάλη ζαβολιά παππού...(κατεβάζοντας το κεφάλι)
-Χαχα....¨Ελα 'δω μωρέ σπουργιτάκι μου μικρό εσύ..
Και η μικρή χώνεται στην αγκαλιά του παππού που την γαργαλάει και γέλια ακούγονται και πάλι. Φυσικά και κάθε μέρα η μικρή παρατηρεί τα σπουργίτια γύρω της, όλα μοιάζουν τόσο πολύ, ποιο άραγε να είναι ο μικρός κατάσκοπος;
Το κουδούνι ακούγεται και πάλι. Στο σπίτι πλέον βρίσκονται όλοι. Έφτασαν ο θείος και ο πατέρας της οι οποίοι μυρίζουν στο αέρα κουνώντας τη μύτη τους σαν κουνέλια...μοσχοβολάει.
-Ήρθαμε όλοι; Έλα, γρήγορα να στρώσουμε το τραπέζι, θα κρυώσει η πίτα.. Ασε που δεν έβαλα και αρκετό βούτυρο σήμερα, πολύ ξερή είναι. Α, φέρατε τίποτα να πιούμε; Ωραία, φωνάξτε και του άλλους, τους τουρίστες.. από το μπαλκόνι.. άντε γρήγορα, σβέλτα..Αχ αυτά τα κορίτσια, ακόμα να τακτοποιήσουν πάνω στο τραπέζι; Το μυαλό τους και μια λίρα...Τι, μπύρα μόνο φέρατε; Από το μαγαζί του Βασίλη; Σας έχω πει δεν έχει καλά πράγματα αυτός τελοσπάντων. Αουτς! Καίει το ταψί. άντε.. Καθήστε όλοι..που είναι οι άλλοι;
-Παππού! Mag!Το φαΐ είναι έτοιμο!




5.1.11

1.One. Ένα. Un. Uno.

"When i was younger i could remember anything, whether it happened or not."
                                                                                                        Mark Twain

Έτσι δεν είναι; Τουλάχιστον με εμένα έτσι συμβαίνει. Όταν προσπαθώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου κάποια γεγονότα πάντα αναρωτιέμαι "συνέβη όντως ή μήπως ήταν κάποιο όνειρό μου, κάποια επιθυμία μου ή ίσως και κάποιος εφιάλτης;" αμέσως φυσικά ξεπερνάω αυτά τα ερωτήματα και συνεχίζω να μεταφέρομαι στο παρελθόν μου, καθώς ποια η σημασία τελικά αν κάτι συνέβη πραγματικά ή όχι αν το συναίσθημα που έχεις είναι καθόλα πραγματικό; Όσο και αν προσπαθείς να "λογικοποιήσεις" τις αναμνήσεις σου, να τις οριοθετήσεις, συνήθως δεν τα καταφέρνεις. Είναι κάτι σαν τα όνειρα, δεν θυμάσαι ακριβώς πώς αρχίζουν, έχεις όμως έντονη την αίσθηση που σου αφήνουν κάποιες εικόνες τους την άλλη μέρα... (οκ, αυτό κάτι θύμισε από Inception :P). Έτσι και οι αναμνήσεις μας.. μας στιγματίζουν κάπως.. συναισθηματικά τουλάχιστον για το υπόλοιπο της ζωής μας και μετά προσθέτονται και άλλες.. και άλλες.. και γίνονται πράγματι η ζωή μας.
Θέλοντας λοιπόν η ζωή μου ως σύνολο να μην υπόκειται σε διαχωρισμούς χρονικούς ή μη, ορθολογισμούς, τακτοποιήσεις, αποφάσισα να παραιτηθώ από τον όποιο διαχωρισμό του πραγματικού ή μη συμβάντος στη ζωή μου και να διατηρήσω απλά την ανάμνηση του, κάποιες από τις οποίες και θα δείτε στα κείμενα που ακολουθούν.
Δε θα αναλωθώ σε εξηγήσεις τύπου γιατί γράφω και τι σκοπό έχω. Ας μην τα κουράζουμε όλα τόσο πολύ... Σωστά;

Αντί καλωσορίσματος

"Οι γέροι πιστεύουν τα πάντα.
 Οι μεσήλικες υποπτεύονται τα πάντα.
 Οι νέοι ξέρουν τα πάντα."
                              Oscar Wilde

Θέλοντας λοιπόν να ανήκω στην τρίτη κατηγορία, σας καλωσορίζω στις  γνώσεις, τις σκέψεις, , τις αναμνήσεις και τα όνειρα, μέσα από τα γραπτά μου κείμενα, άλλοτε αληθινά άλλοτε παραμυθένια...
Enjoy..