5.1.11

1.One. Ένα. Un. Uno.

"When i was younger i could remember anything, whether it happened or not."
                                                                                                        Mark Twain

Έτσι δεν είναι; Τουλάχιστον με εμένα έτσι συμβαίνει. Όταν προσπαθώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου κάποια γεγονότα πάντα αναρωτιέμαι "συνέβη όντως ή μήπως ήταν κάποιο όνειρό μου, κάποια επιθυμία μου ή ίσως και κάποιος εφιάλτης;" αμέσως φυσικά ξεπερνάω αυτά τα ερωτήματα και συνεχίζω να μεταφέρομαι στο παρελθόν μου, καθώς ποια η σημασία τελικά αν κάτι συνέβη πραγματικά ή όχι αν το συναίσθημα που έχεις είναι καθόλα πραγματικό; Όσο και αν προσπαθείς να "λογικοποιήσεις" τις αναμνήσεις σου, να τις οριοθετήσεις, συνήθως δεν τα καταφέρνεις. Είναι κάτι σαν τα όνειρα, δεν θυμάσαι ακριβώς πώς αρχίζουν, έχεις όμως έντονη την αίσθηση που σου αφήνουν κάποιες εικόνες τους την άλλη μέρα... (οκ, αυτό κάτι θύμισε από Inception :P). Έτσι και οι αναμνήσεις μας.. μας στιγματίζουν κάπως.. συναισθηματικά τουλάχιστον για το υπόλοιπο της ζωής μας και μετά προσθέτονται και άλλες.. και άλλες.. και γίνονται πράγματι η ζωή μας.
Θέλοντας λοιπόν η ζωή μου ως σύνολο να μην υπόκειται σε διαχωρισμούς χρονικούς ή μη, ορθολογισμούς, τακτοποιήσεις, αποφάσισα να παραιτηθώ από τον όποιο διαχωρισμό του πραγματικού ή μη συμβάντος στη ζωή μου και να διατηρήσω απλά την ανάμνηση του, κάποιες από τις οποίες και θα δείτε στα κείμενα που ακολουθούν.
Δε θα αναλωθώ σε εξηγήσεις τύπου γιατί γράφω και τι σκοπό έχω. Ας μην τα κουράζουμε όλα τόσο πολύ... Σωστά;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου